هایپروایزر

هايپروايزرنوعي نرم افزار مجازي سازي است که در هاست ابري براي تقسيم و تخصيص منابع بر روي قطعات مختلف سخت افزار استفاده مي شود. برنامه اي که پارتيشن بندي، جداسازي يا انتزاع را فراهم مي کند، هايپروايزر مجازي سازي ناميده مي شود. Hypervisor يک تکنيک مجازي سازي سخت افزاري است که به چندين سيستم عامل مهمان (OS) اجازه مي دهد تا در يک سيستم ميزبان واحد اجرا شوند. گاهي اوقات به يک هايپروايزر، مدير ماشين مجازي (VMM) نيز گفته مي شود.

انواع هايپروايزر

Hypervisor TYPE-1:

هايپروايزر مستقيماً بر روي سيستم ميزبان زيرين اجرا مي شود. همچنين به عنوان "Native Hypervisor" يا "Bare Metal Hypervisor" شناخته مي شود. به هيچ سيستم عامل سرور پايه نياز ندارد. دسترسي مستقيم به منابع سخت افزاري دارد. نمونه هايي از هايپروايزرهاي نوع 1 عبارتند از VMware ESXi، Citrix XenServer و Hyper-V Hyper-V.

بيشتر بخوانيد : ESXI چيست

مزايا و معايب Hypervisor نوع 1:

مزايا: اين نوع هايپروايزرها بسيار کارآمد هستند زيرا به منابع سخت افزار فيزيکي (مانند CPU، حافظه، شبکه، ذخيره سازي فيزيکي) دسترسي مستقيم دارند. اين باعث تقويت امنيت مي شود زيرا هيچ نوع منبع شخص ثالثي وجود ندارد تا مهاجم نتواند با چيزي به خطر بيفتد.

معايب: يکي از مشکلات Hypervisor نوع 1 اين است که آنها معمولاً به يک ماشين مجزاي اختصاصي براي انجام عمليات خود و آموزش ماشين هاي مجازي مختلف و کنترل منابع سخت افزاري ميزبان نياز دارند.

هايپروايزر TYPE-2:

يک سيستم عامل Host بر روي سيستم ميزبان اصلي اجرا مي شود. همچنين به عنوان "Hosted Hypervisor" شناخته مي شود. اين نوع هايپروايزرها مستقيماً روي سخت افزار اصلي اجرا نمي شوند، بلکه به عنوان يک برنامه کاربردي در يک سيستم ميزبان (ماشين فيزيکي) اجرا مي شوند. اصولاً نرم افزارهاي نصب شده بر روي يک سيستم عامل. Hypervisor از سيستم عامل مي خواهد که تماس هاي سخت افزاري برقرار کند. نمونه اي از Hypervisor نوع 2 شامل VMware Player يا Parallels Desktop است. هايپروايزرهاي ميزباني شده اغلب در نقاط پاياني مانند رايانه هاي شخصي يافت مي شوند. Hypervisor نوع 2 براي مهندسان، تحليلگران امنيتي (براي بررسي بدافزارها، يا کد منبع مخرب و برنامه هاي کاربردي تازه توسعه يافته) بسيار مفيد است.

مزايا و معايب Hypervisor نوع 2:

مزايا: چنين هايپروايزرهايي امکان دسترسي سريع و آسان به سيستم عامل مهمان در کنار دستگاه ميزبان را فراهم مي کند. اين هايپروايزرها معمولا با ويژگي هاي مفيد اضافي براي ماشين مهمان عرضه مي شوند. چنين ابزارهايي هماهنگي بين ماشين ميزبان و ماشين مهمان را افزايش مي دهند.

معايب: در اينجا هيچ دسترسي مستقيمي به منابع سخت‌افزار فيزيکي وجود ندارد، بنابراين کارايي اين هايپروايزرها در مقايسه با هايپروايزرهاي نوع 1 از نظر عملکرد عقب‌تر است، و خطرات امنيتي بالقوه نيز وجود دارد که در صورت دسترسي مهاجم مي‌تواند ضعف امنيتي را به خطر بيندازد. سيستم عامل ميزبان تا بتواند به سيستم عامل مهمان نيز دسترسي داشته باشد.

انتخاب هايپروايزر مناسب

هايپروايزرهاي نوع 1 عملکرد بسيار بهتري نسبت به نوع 2 ارائه مي دهند، زيرا هيچ لايه مياني وجود ندارد و آنها را به گزينه اي منطقي براي برنامه ها و بارهاي کاري حياتي تبديل مي کند. اما اين بدان معنا نيست که هايپروايزرهاي ميزباني شده جاي خود را ندارند – راه اندازي آنها بسيار ساده تر است، بنابراين اگر مثلاً نياز به استقرار سريع يک محيط آزمايشي داشته باشيد، شرط خوبي هستند. يکي از بهترين راه‌ها براي تعيين اينکه کدام Hypervisor نيازهاي شما را برآورده مي‌کند، مقايسه معيارهاي عملکرد آنها است. اينها شامل سربار CPU، ميزان حداکثر حافظه ميزبان و مهمان و پشتيباني از پردازنده هاي مجازي است. قبل از انتخاب هايپروايزر مناسب بايد عوامل زير را بررسي کرد:

1. نيازهاي خود را درک کنيد: شرکت و برنامه هاي کاربردي آن دليل مرکز داده (و شغل شما) هستند. علاوه بر نيازهاي شرکت شما، شما (و همکارانتان در IT) نيازهاي خود را نيز داريد. نيازهاي يک هايپروايزر مجازي سازي عبارتند از:

آ. انعطاف پذيري

ب مقياس پذيري

ج قابليت استفاده

د دسترسي

ه. قابليت اطمينان

f. بهره وري

g پشتيباني قابل اعتماد

2. هزينه هايپروايزر: براي بسياري از خريداران، سخت ترين قسمت انتخاب هايپروايزر ايجاد تعادل مناسب بين هزينه و عملکرد است. در حالي که تعدادي از راه حل هاي سطح ورودي رايگان يا عملاً رايگان هستند، قيمت ها در انتهاي بازار مي تواند خيره کننده باشد. چارچوب هاي مجوز نيز متفاوت است، بنابراين مهم است که دقيقاً از آنچه براي پول خود دريافت مي کنيد آگاه باشيد.

3. عملکرد ماشين مجازي: سيستم هاي مجازي بايد حداقل در رابطه با برنامه هاي کاربردي در هر سرور، عملکرد مشابه فيزيکي خود را داشته باشند يا از آن فراتر رود. همه چيز فراتر از رعايت اين معيار، سود است.

4. اکوسيستم: ناديده گرفتن نقش اکوسيستم هايپروايزر - يعني در دسترس بودن اسناد، پشتيباني، آموزش، توسعه دهندگان و مشاوره هاي شخص ثالث و غيره - در تعيين اينکه آيا يک راه حل مقرون به صرفه است يا خير، وسوسه انگيز است. بلند مدت

5. خودتان را امتحان کنيد: مي توانيد تجربه اوليه را از دسکتاپ يا لپ تاپ موجود خود به دست آوريد. شما مي توانيد VMware vSphere و Microsoft Hyper-V را در VMware Workstation يا VMware Fusion اجرا کنيد تا يک محيط يادگيري و تست مجازي خوب ايجاد کنيد.

مدل مرجع Hypervisor:

3 مختصات ماژول اصلي براي شبيه سازي سخت افزار زيرين وجود دارد:

ديسپاچر:

ديسپاچر مانند نقطه ورودي مانيتور رفتار مي کند و دستورالعمل هاي نمونه ماشين مجازي را به يکي از دو ماژول ديگر تغيير مسير مي دهد.

تخصيص دهنده:

تخصيص دهنده مسئول تصميم گيري در مورد منابع سيستمي است که بايد به نمونه ماشين مجازي ارائه شود. يعني هر زمان که ماشين مجازي سعي مي کند دستورالعملي را اجرا کند که منجر به تغيير منابع ماشين مرتبط با ماشين مجازي مي شود، تخصيص دهنده توسط توزيع کننده فراخواني مي شود.

مترجم:

ماژول مفسر از روال‌هاي مفسر تشکيل شده است. اين ماژول‌ها هر زمان که ماشين مجازي يک دستورالعمل اختصاصي را اجرا کند، اجرا مي‌شوند.

منبع : http://vipromise.com/